Anneler olarak annelerimizden bize miras kalan kimlikler, ebeveynlik halleri, beceriler ve beceriksizlikler, doyumlar ve doyumsuzluklar içinde bir yerlerde yüzüyoruz. Annemin kim olduğuna, benim kim olduğuma, nasıl büyüdüğüme, neleri alıp alamadığıma ne kadar farkındalıkla bakar ve ne kadar berrak görürsem, o kadar KENDİ ebeveynliğimi yaparım. Azad olurum, özgürleşirim. Doğrularım ve yanlışlarım bana aittir. Onlar kontrol edemediğim, içimden nasıl çıktığını anlamadığım dinamikler değildir artık… Dr.Karyl McBride “Boş Ayna” kitabında narsist anneler tarafından büyütülmüş kız çocuklarının bu yolculuğunun derinlerine dalıyor. Çocukların uyku sorunları için ailelerle çalışırken ne çok karşıma çıkıyor kitapta gördüğüm ilişki dinamikleri: “Onu kollarımda sakinleştirmek istiyorum ama kendimi hep yetersiz hissediyorum.” “İçimden o en zor anlarda bir anda annem çıkıyor, o olmaktan çok korkuyorum” “Uyku konusunda nasıl sınıfta kalırım? Bu bir başarı kriteri benim için”. Kendisi de narsist bir anne ile büyümüş ve bugün bir terapist olan yazar, bizi hem kendimiz hem de annemizle yüzleştiriyor. Bu yüzleşme sonrasında da iyileşmeye giden yolu çiziyor: Farkındalık, sahip olamadığım anne ve olamadığım kız çocuğunun yasını tutma, duygusal ayrışma ve içsel büyüme, gelişme. Sonuç, yazarın “içsel anne” olarak tanımladığı KENDİ anneliğinizin keşfi ve keyfi. Bunu da anneliğim/acılarımın faili olarak annemi suçlamanın dışında bir yerden başarmak… Benim görüşüm bu dönüşümün zaman aldığı, bir noktasında iç çalışmayı ve terapi sürecini barındırması gerektiği yönünde. Bu kitap bu yolculukta anne olan herkesin kendine tutabileceği bir ayna. Ona bakınca ne gördüğünüz, boş veya değil, sizin ebeveynliğiniz için en değerli bilgi.